Kategoriler
Hayattan

Bir mucizeyi bekliyorum

Şimdi yazıcaklarımı neden yazıyorum bilmiyorum, snırım ihtiyacım var buna.

mucize-twilight-love

Son 3 yıldır bir köşeye çöküp uzunca düşünmek istedim hep, çok kez bir bank görüp sözleştim onla gelip oturup üsütüne manzaraya baka baka düşüncelere dalıcam diye, ama bir türlü yapamadım.
Hep özenmişimdir filmlerde ki insanlar gibi, bir yere oturup düşüncelere dalmayı, içime gömdüğüm gerçeklerimi, yalanlarımı,pişmanlıklarımı dışarı çıkartmaya. Ama yapamadım bir türlü, belki de sorun filmlerdir dahada doğrusu sorun kendimi filmlere fazla kaptırmam diyebiliriz.

Filmlerdeki gibi bir gecede, bir günde, bir saatte, bir anda değişmeyi çok istedim. Kötü giden hayatımı bir günde şekillendirebileceğime çok kez inandım. Filmlerde ki başarı öyklerinden hep umut aldım, ama filmlerin sonu olduğunu unutmuş olmalıyım ki hep çabuk parlayıp erken söndüm.

İyi niyetimden çok kaybettim. Herkesi kendim gibi bildiğimden kimsenin içine kötülüğü layık bulmadım.
Yaptıkları kötülükleri kendi iyiliğimle hep akladım, üzerlerindeki çamuru nedense hiç gerek yokken üzerime sürdüm, ortak ettim kötülüklerine kendimi, bana yapılmasına rağmen.

Tam birşeylerin farkına varmışken, her şeyin anlamsızlaştığı bir günde, tıpkı inadığım umutlandığım filmlerde olduğu gibi birine denk geldim. Hayatımda kendime ait ne kadar sınır varsa onun sayesinde aştım. Hiç birşeyi umursamaz olmuştum ama aslında ilk defa kendimi umursar olmuştum. Kendim için yaşamanın ne demk olduğunu anlamıştım. Hayatımda kendimi hep erken parlayan çabuk sönen biri olark tanımlardım, ilk defa kararlılığım uzun vadeli çabalarım oluyordu. Bir gün değişebileceğime inanırdım ama, hep birden bir şimşek çakıcak, yani olmadık bir şey olucak ki ben değişeyim derdim.

O da olmuştu birini sevmiştim.
Öyle biri olmuştum ki ben bile kendimi tanımıyor değişimimden mutluluk ve hayranlık duyuyordum. İlk defa böyle uzun bir film izliyordum. Başı mutlulukla başlayan ara ara hüzün ve acıyı da işelese de genelde mutlu giden bir filmdi. Her ne kadar hayal kırıklıklarına alışık olsamda yine unuttum her filmin bir sonu olduğunu.

Uzun sürsede o film de bitti. Filmlerde bir birine seven iki insan ayrıda düşseler de, engelleri aşmaları uzun sürsede hep kavuşurlardı. Ben sevdim, sevildim ama filmlerdeki gibi olmadı. Belki de bitmesinin sebebi benim aşmam gereken bir engeli aşamamdan geçiyoru ama, olmadı.

Hayatımda o kadar çok pişmanlık var ki, yüzleşmem gerekn düşünceleri kafamda o kadar uzak bir odaya kilitlemişim ki çaba harcayıp odanın kapısına nezaman dayansam, yorgunluktan o kapıyı bir türlü açamıyorum. Bu yüzden bir buçuk senedir en baştan başlamış gibiyim. Kötü giden bir hayattan başka bir şeyim yok.

Keşke bir mucuze olsa da, birini tekrardan seve bilsem. Tıpkı yıllar önceki gibi, hiç beklemediğim bir anda biri karşıma çıkıverse.
Yine yıllar öncesi gibi çaresizim ama umut ediyorum, bu sefer doğru bir insan çıkar da karşıma, yeniden yaşamaya başlarım diye.

Hüseyin – huseyingulers@
bir mucizeyi bekliyorum – umut, sevgi, hayattan, mucize